Λίγους μήνες μετά την επιβολή του δικτατορικού καθεστώτος, το Σεπτέμβριο του 1967, κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης, διοργανώνεται στη Θεσσαλονίκη βομβιστική ενέργεια. Ο Γιάννης Χαλκίδης μαζί με τον Θεόδωρο Καζέλη τοποθετούν δυναμίτες σε μια κολόνα της ΔΕΗ στο Καυτατζόγλειο, που μετέφερε το ρεύμα στη ΔΕΘ, και φεύγουν στη συνέχεια με το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Νάντης Χατζηγιάννης με συνεπιβάτες την Έλλη Στεφανίδου και τον Αργύρη Μπάρα. Αποτέλεσμα της έκρηξης ήταν να βυθιστεί η έκθεση στο σκοτάδι αλλά αυτή η ενέργεια δεν έγινε ποτέ γνωστή στον κόσμο, γιατί η χούντα φρόντισε να την αποκρύψει.
Όμως, τα ξημερώματα της 5ης Σεπτέμβρη αστυνομικοί απέκλεισαν το σπίτι της οδού Φιλελλήνων 65, όπου κρυβόταν οι αντιστασιακοί. Οι σφαίρες που ήρθαν διαγώνια από το φωταγωγό τραυμάτισαν το Γιάννη Χαλκίδη. Όμως, σηκώθηκε και έτρεξε -αφού πήδησε κάποια κάγκελα- προς την οδό Κωνσταντινουπόλεως (πλέον υπάρχει εκεί μνημείο και η οδός μετονομάστηκε σε Γιάννη Χαλκίδη). Εκεί, όμως, τον περίμενε κάποιος άλλος αστυνομικός, ο Αντώνης Λεπενιώτης, και τον πυροβόλησε πισώπλατα. Λίγη ώρα αργότερα ο Ν. Χατζηγιάννης -όπως αναφέρει σε παλιότερο δημοσίευμα της η εφημερίδα «Μακεδονία»- ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας στη δολοφονία του συντρόφου του, συλλαμβάνεται.
Η… δικαιοσύνη αθώωσε όλους τους κατηγορούμενους για τη δολοφονία του Χαλκίδη, πλην του Τετραδάκου, ο οποίος καταδικάστηκε σε…τέσσερις μήνες φυλάκιση.
Μέρες Πολυτεχνείου
Το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου του 1973 ο Χατζηγιάννης μαζί με τον Θόδωρο Γκαζέλη και τον Σπύρο Σακέτα παρακολουθούσαν τις κινήσεις της αστυνομίας γύρω από το πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, γιατί είχαν μάθει τα γεγονότα στην Αθήνα και φοβόντουσαν ότι θα επαναλαμβανόταν και στην πόλη τους. Τα τανκς δεν μπούκαραν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πρύτανη των τανκς, -όπως τον χαρακτήριζαν- Ευάγγελο Ζδράκα (σύμφωνα με τα λεγόμενά του, που αναπαρήγαγε ο Ιός της Ελευθεροτυπίας το 2002, κάλεσε ιδία πρωτοβουλία την αστυνομία «να αποκαταστήση την τάξιν» και να απομακρύνει από την Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης χίλια περίπου άτομα που «κατέλαβον το κτίριον και προέβησαν εις ενεργείας αι οποίοι δεν αρμόζουν εις ανθρώπους του 20ού αιώνος». «Ηλθον και μερικά άρματα μάχης προς εκφοβισμόν», ενημέρωνε τους συναδέλφους του την επομένη ο Σδράκας, καλώντας τους να επισκεφθούν την Πολυτεχνική Σχολή για να διαπιστώσουν τις «τρομακτικές καταστροφές», δηλαδή «μερικά σπασμένα σκαμνάκια και φοιτητικά τραπεζάκια», κατά τη μαρτυρία ενός καθηγητή. Εκτός από τον Σδράκα, «οριστική απόλυση» αποφασίσθηκε και για τους εξής καθηγητές: Ορέστη-Κοσμά Παπαβασιλείου, Κων. Γεωργόπουλο, Γερ. Φραγκάτο, Γεώργιο Δημακόπουλο, Αντ. Αδαμόπουλο, Γεώργιο Κοττάκη, Στυλ. Καρακαντά, Αθαν. Δεληκωστόπουλο, Γεώργιο Ζωτιάδη, Θεοχ. Πολυχρονόπουλο, Βύρωνα Σκρουμπή, Δημ. Παπαδημητρίου, Νικ. Αντωνόπουλο, Μάριο Μεϊμάρογλου, Ιωάννη Χολέβα και Ιωάννη Χρυσοκέρη).
Ωστόσο, 210 φοιτητές της Θεσσαλονίκης συνελήφθησαν και 35 από αυτούς φυλακίσθηκαν και βασανίστηκαν άγρια ως πρωταίτιοι για τον ξεσηκωμό της Θεσσαλονίκης, μεταξύ αυτών ήταν ο Θ. Βασιλειάδης, ο Χ. Ιορδάνογλου, ο Κ. Τσαουσίδης, ο Τ. Καϊσης, η Ρ. Καλφακάκου, Γ. Κοπιδάκης, Ν. Φωτίου, Μ. Μαυραγάνη και Θ. Ακριβόπουλος.
Άλλες δυο δολοφονίες
-Οι αντιστασιακές οργανώσεις της Θεσσαλονίκης: Πατριωτικό Αντιδιδακτορικό Μέτωπο (ΠΑΜ), Δημοκρατική Άμυνα, Σπουδαστική Πάλη, Ρήγας Φεραίος, Οργάνωση Κομουνιστικών Νεολαιών Θεσσαλονίκης (ΟΚΝΕΘ), ΚΝΕ, Συντονιστική Επιτροπή Αντιδικτατορικού Αγώνα.
-Τα βασανιστήρια, που υπέστησαν: φάλαγγα, ηλεκτροσόκ, αδυσώπητοι ξυλοδαρμοί, δίψα, αϋπνία, απειλές κατά της ζωής συγγενικών προσώπων, εικονικές εκτελέσεις και πάσης φύσεως ψυχολογική βία.
– Στη Θεσσαλονίκη, εκτός από το Γιάννη Χαλκίδη, υπήρξαν άλλες δυο δολοφονίες κατά τη διάρκεια της χούντας. Του Βασίλη Μπεκροδημήτρη στις 22 Απριλίου 1967 και του Γιώργου Τσαρουχά το Μάιο του 1968. Σύμφωνα με στοιχεία του ΣΦΕΑ οι νεκροί σε όλη την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της επταετίας των συνταγματαρχών έφτασαν τους 90.
Φωτογραφία από την ιστοσελίδα http://pacific.jour.auth.gr/emmeis/?p=2490, όπου υπάρχει και αντίστοιχο ρεπορτάζ…
