Σε δήλωσή του για τον θάνατο του Μιχάλη Σπυριδάκη, στελέχους του ΚΚΕ, προέδρου της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης (ΕΔΥΕΘ), αγωνιστή του αντιδικτατορικού και αντιπολεμικού κινήματος, ο Στέλιος Αγκούτογλου, μέλος του ΚΚΕ(μ-λ), αναφέρει: “Με τον Μιχάλη Σπυριδάκη γνωρίστηκα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Σ’ αυτά τα χρόνια δεν μεσολάβησαν λίγα πολιτικά γεγονότα και μάλιστα σημαντικές ιστορικές εξελίξεις, που σημάδεψαν την χώρα μας, τα Βαλκάνια και τον κόσμο ολάκερο. Οι αγώνες που προέκυψαν απ’ όλα αυτά τα τεκταινόμενα μας βρήκαν στους δρόμους, σε ογκώδεις λαϊκές διαδηλώσεις και σε μεγάλες πορείες διαμαρτυρίας. Ιδιαίτερα ο αντιπολεμικός, αντιιμπεριαλιστικός, αντιαμερικάνικος, αντι-ΝΑΤΟικός αγώνας ήταν αυτός που μας ένωνε και συσπείρωνε πλήθη λαού.
Ξεχωριστή θέση σ’ αυτούς τους αγώνες καταλαμβάνει ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία και σε όλα αυτά η ψυχή, το πνεύμα και η αγωνιστική διάθεση του σ. Μιχάλη ενέπνεε. Ακούραστος και απόλυτα αφοσιωμένος στην υπόθεση του λαού μας και των λαών της Βαλκανικής και του κόσμου ολάκερου, έδινε ό,τι καλύτερο μπορούσε να προσφέρει. Θα οργάνωνε τις αποστολές στην δοκιμαζόμενη Γιουγκοσλαβία, για να προμηθεύσει με αναγκαία φάρμακα, τρόφιμα, ρουχισμό και ό,τι άλλο απαιτούσε η προσφυγιά των γιουγκοσλάβων στην ίδια τους τη χώρα, γιατί αυτή διαιρέθηκε από τους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους λακέδες τους. Αυτός ήταν ο Μιχάλης από πάντα. Από τα χρόνια της φασιστικής δικτατορίας, που δεν δίστασε να συμμετάσχει στην οργανωμένη πάλη του λαού μας, πληρώνοντας ακριβό τίμημα με τις διώξεις που υπέστη.
Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από την χούντα των συνταγματαρχών και στο Γεντί Κουλέ τα βασανιστήρια είναι στην ημερήσια διάταξη. Για όλα αυτά δεν είχε πρόβλημα ο Μιχάλης να αναφερθεί και να τα εξιστορήσει. Διακρινόταν όμως πάντα από μια πηγαία σεμνότητα και από μια ταπεινότητα, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει απ’ αυτήν η υπερηφάνεια ενός ανθρώπου του λαού, ενός πραγματικού λαϊκού αγωνιστή. Γι’ αυτό όπου και αν βρίσκονταν, όπου και να δρούσε ο Μιχάλης γίνονταν αγαπητός απ’ όλους. Και εγώ μαζί του τόσο πριν όσο στη διάρκεια, αλλά και μετά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία πορεύτηκα και δώσαμε με όλους τους συναγωνιστές και συναγωνίστριες τον αγώνα τον καλό.
Καλό κατευόδιο, σύντροφε Μιχάλη!».
