Με το δράμα εποχής «Η χορεύτρια» της Στεφανί ντι Τζιούστο, με πρωταγωνίστρια την Γαλλίδα Soko, απ’ τα πιο ανερχόμενα ονόματα στο σινεμά και ήδη αναγνωρισμένα στη μουσική, πέφτει σήμερα στις 20.00 το βράδυ η αυλαία του 57ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το οποίο διήρκησε φέτος δέκα ολόκληρες ημέρες. Στην τελετή λήξης, όπου και θα απονεμηθούν τα βραβεία, δεν αποκλείεται να παραστεί η νέα υπουργός Πολιτισμού, Λυδία Κονιόρδου, η οποία βρίσκεται στην πόλη. Την έναρξη του Φεστιβάλ κήρυξε, βέβαια, ο προκάτοχος της, Αριστείδης Μπαλτάς, ο οποίος κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Θεσσαλονίκη έμαθε για τον ανασχηματισμό.
Οι περισσότερες από τις 221 ταινίες που προβλήθηκαν στο φεστιβάλ ήταν sold out και εάν δεν ήταν γινόταν την τελευταία στιγμή, όταν ανακοινωνόταν οι διαθεσιμότητες, αφού συνέχεια οι ουρές στα εκδοτήρια ήταν μεγάλες. Ήταν μια χρονιά που, όπως σχολιάζουν αρκετοί, η ταινία διάλεγε τον θεατή και όχι ο θεατής την ταινία. Κατά κοινή ομολογία δεν υπήρχε καλή οργάνωση στις δημοσιογραφικές προβολές με αποτέλεσμα να μην μπορεί κάποιος να δει περισσότερες από δυο ταινίες την ημέρα ενώ προβαλλόταν περισσότερες. Αξιοσημείωτη ήταν η προσπάθεια του Φεστιβάλ να βελτιώσει την προσβασιμότητα στις εγκαταστάσεις του και να μοιράζεται τη δύναμη του σινεμά με όλους τους θεατές ανεξαιρέτως.
Ενδιαφέρουσα ήταν η προσπάθεια επιστροφής των ταινιών του ελληνικού τμήματος στο Ολύμπιον, όπως και η παρουσία του διεθνούς τμήματος. Στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 40 χρόνια της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου προβλήθηκαν οι 10 καλύτερες ελληνικές και οι 10 καλύτερες ευρωπαϊκές ταινίες της περιόδου 1975-2015, στις οποίες κατέληξαν έπειτα από ψηφοφορία οι Έλληνες κριτικοί-μέλη της ΠΕΚΚ.
Η προβολή του ντοκιμαντέρ 90 χρόνια ΠΑΟΚ – Νοσταλγώντας το μέλλον, της τελευταίας ταινίας του Νίκου Τριανταφυλλίδη παρουσιάστηκε μέσα σε μια ατμόσφαιρα γιορτής στο κατάμεστο «Ολύμπιον. Τα ενενήντα χρόνια ιστορίας του ΠΑΟΚ συμπυκνώνονται σε 102 λεπτά, λίγο παραπάνω από όσο κρατάει ένας αγώνας ποδοσφαίρου, μέσα από το ντοκιμαντέρ, μια κινηματογραφική αφιέρωση του σκηνοθέτη και φίλου που έφυγε νωρίς, στην αγαπημένη του ομάδα και την ιδέα που αυτή αντιπροσωπεύει. Η βραδιά έκλεισε με συγκίνηση κι ενθουσιασμό, ρυθμό και μουσική, με τρομπετίστες να ανεβαίνουν στη σκηνή και σημαίες του ΠΑΟΚ να ανοίγουν στην πλατεία του Ολύμπιον.
Για τη μοναξιά του σκηνοθέτη και τη λογοτεχνία που τον βοήθησε να δραπετεύσει από αυτήν, το ηθικό καθήκον όσων κάνουν σινεμά και την τέχνη που «είναι πάνω από γλώσσες και θρησκείες» μίλησε σε συνέντευξη Τύπου ο Ζεκί Ντεμίρκουμπουζ, από τους θεμελιωτές του νέου τουρκικού κινηματογράφου, πρωτοπόρος του ανεξάρτητου σινεμά και πολιτικός κρατούμενος για τρία χρόνια μετά το πραξικόπημα του ‘80, ο οποίος βρέθηκε στο 57ο Φεστιβάλ, με αφορμή την πλήρη ρετροσπεκτίβα που παρουσιάστηκε φέτος για πρώτη φορά σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσα από το τμήμα του ΦΚΘ «Ματιές στα Βαλκάνια. Προς το τέλος, αλλάζοντας κλίμα και απαντώντας σε σχετικό σχόλιο, ο τούρκος σκηνοθέτης δήλωσε οπαδός της Μπεσίκτας, λέγοντας ότι θα ήθελε να κάνει μία ταινία για την τουρκική ποδοσφαιρική ομάδα, όμως ακόμη δεν έχει βρει ένα δυνατό θέμα. Όμως το ποδόσφαιρο του δίνει χαρές και όπως αποκάλυψε: «Χτες ο ΠΑΟΚ μου χάρισε μια φανέλα της ομάδας, με την οποία είναι αδελφή ομάδα η Μπεσίκτας, κάτι που με έκανε να αισθανθώ ευτυχισμένος».
Κατάμεστος ήταν και ο χώρος όπου πραγματοποιήθηκε μια ξεχωριστή εκδήλωση, αφιερωμένη στον Νίκο Παναγιωτόπουλο (1941-2016), έναν από τους πιο αντισυμβατικούς δημιουργούς του ελληνικού σινεμά. Αρχικά, προβλήθηκε η ταινία του αγαπημένου σκηνοθέτη, «Αυτή η νύχτα μένει», όχι σε μια παραδοσιακή κινηματογραφική αίθουσα, αλλά σε ένα νυχτερινό κέντρο. Αμέσως μετά την προβολή, ο Σταμάτης Κραουνάκης σε μια συναυλία-έκπληξη, ταξίδεψε το κοινό στις αξέχαστες μουσικές του φιλμ, που υπέγραψε ο ίδιος.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είχε γράψει για το «Αυτή η νύχτα μένει»: «…είναι η μόνη ταινία που έχω κάνει που δεν φοβάμαι να μπω στην αίθουσα μετά την προβολή. Οι θεατές είναι σε κατάσταση ευφορίας, και πρέπει να ομολογήσω ότι όχι μόνον δεν μου είναι δυσάρεστο, αλλά αισθάνομαι και φοβερά κολακευμένος, παρ’ όλες τις γνωστές θέσεις μου για το ‘κοινό’, για την ‘κοινή γνώμη’, την ‘κοινή λογική’ και την ‘κοινή ηθική’…».
