Βρισκόμαστε στη πορεία για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ένα κρίσιμο συνέδριο που θα καθορίσει τη φυσιογνωμία, την ταυτότητα, τους στόχους και την προοπτική του κόμματός μας. Η ανάγκη για παραπάνω διεύρυνση και ενδυνάμωση του κόμματος, είναι σε όλους προφανής. Το κάλεσμα στους ψηφοφόρους του κόμματος να συστρατευθούν, έγινε ασμένως αποδεκτό από όλες τις ομάδες, τα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Εξάλλου στην πορεία προς την κυβέρνηση, στην πορεία ανόδου του, συναντηθήκαμε στους αγώνες και στις κάλπες, με αριστερούς, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, δημοκράτες, ακτιβιστές, οικολόγους. Ήδη το κόμμα έχει δεχθεί πολλούς συντρόφους από άλλους χώρους, έχει μπολιαστεί με νέες ιδέες και απόψεις.
Το ζητούμενο είναι το ενοποιητικό στοιχείο, για όλους τους ψηφοφόρους του κόμματος και δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό που ενέπνευσε μεγάλα λαϊκά στρώματα, να στραφούν στο ΣΥΡΙΖΑ μετά την οικονομική κρίση. Η συνειδητοποίηση του ανελέητου προσώπου του νεοφιλελεύθερου
καπιταλισμού, με την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, και την απαξίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ξεκίνησε λοιπόν η διαδικασία της διεύρυνσης, και δεν υπάρχουν αυτοί που είναι υπέρ και αυτοί που είναι κατά. Αυτή η διάκριση είναι υποβολιμαία και κακόβουλη. Όπως και η διάκριση σε Τσιπρικούς και αντι Τσιπρικούς.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας χαρισματικός ηγέτης , και θα μείνει στην ιστορία μετά την συμφωνία των Πρεσπών(συνεντευξη του). Και απολαμβάνει της αποδοχής και του σεβασμού όλου του κόμματος. Υπάρχουν όμως πολλές ενστάσεις ,για τον τρόπο και τις διαδικασίες της διεύρυνσης, με τις αποφάσεις όπου συμπληρώθηκαν εκλεγμένα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ με στελέχη από την Προοδευτική Συμμαχία με κριτήρια όχι απολύτως ξεκάθαρα.
Και αν υπάρχουν λόγοι που το έκαναν αναπόφευκτο σε αυτή τη φάση, το ίδιο θα γίνει και στο συνέδριο; Δεν υπάρχει ο χρόνος για τη συμμετοχή όλων στις οργανώσεις του κόμματος, και την ισότιμη εκλογή όλων των συνέδρων;
Διεύρυνση είναι η ισότιμη συνύπαρξη μέσα στο κόμμα, παλιών και καινούργιων, νέων και μεσήλικων, με διαφορετικές πολιτικές καταβολές, είναι η συμφωνία σε προγραμματικά σημεία μετά από ειλικρινή διάλογο χωρίς να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, , είναι η συμπόρευσή σε κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες. Δεν είναι μοίρασμα θέσεων, αξιωμάτων και τίτλων.
Υπάρχουν και άλλα σημαντικά ερώτηματα. Όπως το όνομα του κόμματος. Είναι φανερό πως οι αποφάσεις σε τέτοια “τεχνικά” ζητήματα έχουν βαρύνουσα πολιτική σημασία. Λέγεται συχνά, αυτά θα τα λύσει το συνέδριο. Αλλά πως; Η προφανής διαδικασία είναι πλούσιος προσυνεδριακός διάλογος, που θα διαμορφώσει τις προτάσεις σε ουσιαστικά αλλά και διαδικαστικά ζητήματα. Και το συνέδριο να είναι ένα πολιτικό, όχι απλά επικοινωνιακό γεγονός, με συνέδρους εκλεγμένους από τη βάση, και όχι αριστίνδην. Φυσικά η κοινωνία αυτό που περιμένει είναι προτάσεις και σχέδιο που
αντιτίθεται στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του Μητσοτάκη.
Για να φτιάξουμε αυτό το πρόγραμμα, αυτή την πειστική απάντηση στο κυνικό σχέδιο της δεξιάς, χρειάζεται η ουσιαστική συζήτηση μέσα στις οργανώσεις του κόμματος, με δημοκρατικές και συλλογικές διαδικασίες. Ο διάλογος, η αντιπαράθεση , η σύνθεση απόψεων, θα ορίσει το πολιτικό
και κοινωνικό υποκείμενο του ΣΥΡΙΖΑ και θα φτιάξει ένα αφήγημα, για την κοινωνία που θέλουμε.
Η εκλογική νίκη, είναι πιο πιθανή αν γίνει ουσιαστική και χωρίς αποκλεισμούς συζήτηση μέσα στο κόμμα, παρά αν φτιαχτούν τα καλύτερα κείμενα από την καλύτερη επιτροπή προγράμματος που θα μείνουν στα χαρτιά.
Γι αυτό και το κυνήγι μαγισσών, που ξεκίνησαν κάποιοι που χρόνια υπηρετούσαν άλλες ιδέες, μόνο κακό κάνει στο όλο κόμμα. Κάποιοι , θέλουν ένα κόμμα στρατιωτάκι, όπου η ενότητα, συγχέεται με
την ομοφωνία, και οι διαφορετικές απόψεις , η αμφισβήτηση , η κριτική θεωρούνται επικίνδυνες και για το κόμμα και για τη νίκη στις εκλογές. Το εκφοβιστικό επιχείρημα, μην είστε όλο γκρίνια και αντιρρήσεις, έτσι δεν θα πάμε μπροστά, μπορεί να γίνει κάποια στιγμή μπούμερανγκ.
Γιατί η κοινωνία , η επιστήμη και ο πολιτισμός, προχώρησαν με διάλογο και αντιθέσεις και όχι με ομοφωνίες στις κρατούσες απόψεις. Γαλιλαίος Πικάσο Αϊνστάιν Βολτέρος. Αλλιώς, η κυβερνώσα αριστερά κινδυνεύει να είναι όχι μόνο λιγότερο αριστερά, αλλά ούτε κυβερνώσα.
Τι κόμμα θέλουμε
1.Κόμμα ζωντανό και δημοκρατικό. Με γόνιμο προβληματισμό, διαφωνίες
και αντιπαραθέσεις και σύνθεση απόψεων.
Όλα στο φως, ο λαός ξέρει να διακρίνει τις πολιτικές διαφωνίες, από τις προσωπικές διαφορές, τις θεμιτές φιλοδοξίες από την ιδιοτέλεια, και επιβραβεύει, την αγωνιστικότητα και την εντιμότητα. Αυτά όλα δηλ. που αποτελούν το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς. Η ενότητα και η ενδυνάμωση του κόμματος, επιτυγχάνεται με καθαρές κουβέντες και τίμιες συναλλαγές. Με σεβασμό σε παλιά και καινούργια μέλη, σε νέα αλλά και δοκιμασμένα στελέχη, σε απόψεις που μας αρέσουν και απόψεις που μας ξενίζουν , χωρίς κολπάκια και ανθρωποφαγία
2. Κόμμα με όραμα και όχι μόνο κυβερνητικό πρόγραμμα.
Ο λαός αγωνιά για τα άμεσα προβλήματά του , δουλειά, συντάξεις, 8ωρο, αλλά αν η αριστερά δεν εμπνεύσει με ένα όραμα μιας δίκαιης ανθρώπινης κοινωνίας , μπορεί άλλα κόμματα να υπόσχονται άμεσες λύσεις σε αυτά τα καθημερινά προβλήματα, που να φαντάζουν πιο ελκυστικές.
Γιατί η αριστερά είχε το ηθικό πλεονέκτημα και την ιδεολογική ηγεμονία, όταν είχε όραμα και διεκδικούσε το αδύνατο.
3. Ηθική και αξίες της αριστεράς.
Όχι από τους άμεμπτους, τους αδιάφθορους , τους αναμάρτητους. Αλλά θέλουμε ένα κόμμα που ενεργεί ,με ένα σύστημα ηθικών αξιών, και διορθώνει τα λάθη του με άξονα ένα ανθρώπινο αξιακό σύστημα. Και λειτουργεί διαπαιδαγωγητικά ,και όχι τιμωρητικά, στα μέλη του και στην
κοινωνία.
Έτσι λοιπόν με ενότητα μέσα από τις διαφωνίες μας, με συντροφικότητα που δεν φοβάται κριτική και αντιπαραθέσεις, με συλλογικότητα και όχι με προσωπικές στρατηγικές, με ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες και όχι με άνωθεν αποφάσεις, ας φτιάξουμε όλοι και όλες μαζί το κόμμα της
αριστεράς, το κόμμα του λαού.
Και θα νικήσουμε.
*H Ρία Καλφακάκου είναι καθηγήτρια Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, δημοτική σύμβουλος της παράταξης “Θεσσαλονίκη ΜΑΖΙ”.
