Συνήθως οι νέοι είναι ρομαντικοί, και όσο μεγαλώνουν γίνονται ρεαλιστές, προσγειωμένοι, ακόμα και κυνικοί, χρησιμοποιούν τη λογική πιο πολύ από το συναίσθημα, γίνονται προσεκτικοί και όχι παρορμητικοί, δεν έχουν το κουράγιο και τον ενθουσιασμό να είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα, η περίσκεψη αντικαθιστά τον αυθορμητισμό, η σοβαρότητα την τρέλα της ουτοπίας.
Στην εποχή μας βλέπω κάποιες φορές μια αντιστροφή. Στις γενιές που ζήσανε μαζικές εξεγέρσεις και βιώσανε κινδύνους, και αδικίες και βία, ανεξαρτήτως ηλικίας, τόσο στη γενιά του Πολυτεχνείου, όσο και στη γενιά του άρθρου 16 ή του Δεκέμβρη του 2008, έχουν μείνει , σε κάποιους τουλάχιστον, σαν ένα ρούχο που δεν μπορούν να το βγάλουν , σαν σημάδι από καφτό σίδερο στην καρδιά, σαν ανεξίτηλο στίγμα από την εποχή του πάθους, όλα αυτά τα παιδιακίσια και λίγο ανόητα, για το καλύτερο που θάρθει, για την ανάγκη για ειλικρίνεια και δικαιοσύνη και ισότητα και αδερφοσύνη.
Και βλέπουμε 65ρηδες πιο ενθουσιώδεις από 45ρηδες και 40ρηδες πιο ανιδιοτελείς και ευαίσθητους από 20ρηδες.
Και όλες αυτές οι γενιές ,που ζήσανε τα κινήματα μέσα από τις κινήσεις πολιτών, που πάλευαν για σπουδαία πράγματα , για τη διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς, για το πράσινο, για το δημόσιο χώρο ,αλλά δεν ένιωσαν ποτέ εκείνη τη σπίθα που συνεπαίρνει, τα κινήματα που ξεκινάν από τα κάτω, από το πουθενά, που μετατοπίζουν ηθικά και πολιτικά μάζες λαού, που αγγίζουν την καρδιά μιας απαθούς κοινωνίας, περιφρονούν ριζωμένες αντιλήψεις, δημιουργούν καινούργιες αξίες, αλλάζουν συνειδήσεις.
Οι γενιές των πραγματιστών, και οι γενιές των ονειροπόλων.
Οι ρεαλιστές και, πως λέγανε οι δεξιοί τους κομμουνιστές που σέβονταν, οι ιδεολόγοι.
Η κυβερνώσα αριστερά δείχνει πολύ πραγματιστική, αν και όχι πάντοτε αποτελεσματική.
Εστιάζει στην καθημερινή πάλη για άμεσα προβλήματα, και προτάσεις για την βελτίωση της ζωής των πολιτών, περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, βιώσιμη ανάπτυξη.
Και βέβαια προσφέρει στο λαό, ελπίδα και ανακούφιση.
Είναι ασπίδα προστασίας απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα.
Όμως η αριστερά είχε το ηθικό πλεονέκτημα και την ιδεολογική ηγεμονία, όταν είχε όραμα και διεκδικούσε το αδύνατο. Και χωρίς αυτούς τους αιθεροβάμονες ονειροπόλους, θα είναι όχι μόνο λιγότερο αριστερά, αλλά και δύσκολα κυβερνώσα.
*H Ρία Καλφακάκου είναι καθηγήτρια Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, δημοτική σύμβουλος της παράταξης “Θεσσαλονίκη ΜΑΖΙ”.
