Τη συστηματική παραβίαση του χρόνου των ομιλιών από τον πρωθυπουργό και τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς, αλλά και της ευθύνης του προέδρου της Βουλής για την οργάνωση της διαδικασίας, έθεσε ο Σταύρος Θεοδωράκης κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ζητώντας, όπως είπε χαρακτηριστικά, «να σταματήσει αυτό το ρεζιλίκι!». Oπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του κόμματος για τους ομιλητές:
O κ. Τσίπρας είχε δικαίωμα ομιλίας 20 λεπτά. Μίλησε σχεδόν μία ώρα (!) Για την ακρίβεια 57:54 (Πρωτολογία 36, δεύτερη παρέμβαση 14:38, τριτολογία 7:16)
Ο κ. Μητσοτάκης είχε 20 λεπτά. Μίλησε συνολικά 52:59. (Πρωτολογία 40:37. Δευτερολογία 12:22’)
Και οι δύο μαζί, Πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μίλησαν σχεδόν 2 ώρες, 110:13 λεπτά!
H κυρία Γεννηματά είχε 15 λεπτά, μίλησε 20:05.
O κ. Λεβέντης είχε κι εκείνος 15 λεπτά, μίλησε τον διπλάσιο χρόνο 30:46.
Ο κ. Κουτσούμπας μίλησε 19:05.
Αντίθετα, ο Σταύρος Θεοδωράκης ήταν ο μόνος εντός του προβλεπόμενου χρόνου, καθώς μίλησε 13:17 λεπτά ενώ είχε 15.
Ο επικεφαλής του Ποταμιού έθεσε το θέμα στην έναρξη της ομιλίας του, λέγοντας: «Με το δικαίωμα που μου δίνει το γεγονός ότι είμαι ίσως ο μόνος αρχηγός που τηρεί τον χρόνο του, θέλω να απευθυνθώ στον κάθε βουλευτή ξεχωριστά αλλά και στο Σώμα και να πω ότι πρέπει να σταματήσει αυτό το ρεζιλίκι. Ή να καταργήσουμε εντελώς το χρονόμετρο και να αποφασίσουμε ότι κάνουμε ελεύθερη συζήτηση ή να τηρούμε το χρόνο. Είναι ανεπίτρεπτο να έχει προγραμματιστεί ο Πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μιλήσουν 35 λεπτά και να μιλούν δύο ώρες.
»Ο Πρωθυπουργός ζήτησε μια παρέμβαση ενός λεπτού και μίλησε 17 λεπτά. Και όλα αυτά γίνονται σε μια συζήτηση που πιθανόν κάποια παιδιά να την παρακολουθούν καθώς αφορά την Παιδεία. Ο Σπύρος Λυκούδης, ο αντιπρόεδρος μας, το έχει θέσει ως θέμα και στη Διάσκεψη των Προέδρων. Θα το θέσουμε ξανά κατηγορηματικά: ή θα καταργήσουμε τα ρολόγια ή να τηρούμε στοιχειωδώς τον χρόνο. Και είναι ευθύνη του Προεδρείου, του κ. Βούτση πρώτα από όλα, να τηρεί τον χρόνο. Υπάρχει κόσμος που μας παρακολουθεί και δεν αντιλαμβάνεται πώς η Βουλή μπορεί να είναι εκτός κανόνων».
