Ένα δεντράκι πριν 30 – 35 χρόνια έσκασε μύτη πάνω στο βουνό. Εύθραυστο και λεπτό στην αρχή, σιγά σιγά δυνάμωσε και ψήλωσε, θέριεψε και φούντωσε, έγινε ένα περήφανο έλατο, το πιο υγιές, το πιο όμορφο το πιο φουντωτό του δάσους. Πόση χαρά, πόση αρμονία, με τις βαθιές του ρίζες στο χώμα, έτρωγε και έπινε νερό και πετούσε κλαδιά και κορυφές, για να στεγάσει πουλιά και φωλιές, σκιουράκια και σαύρες.
Της Αγγελικής Τριαρίδου
Πόσα ζώα του δάσους δεν κοιμήθηκαν στην παχιά σκιά του, τη δροσερή το καλοκαίρι και ζεστή τον χειμώνα, κρυμμένα κάτω από τα χαμηλά του κλαδιά, αλεπούδες και λύκοι, αγριόγατες, ίσως και τσακάλια.
Κι αυτό περήφανο, ανάσανε τον καθαρό αέρα, και τον καθάριζε από τη ρύπανση και τα χημικά, απορροφώντας το διοξείδιο του άνθρακα και απελευθερώνοντας οξυγόνο.
Πόσα καλοκαίρια ζεστάθηκε πολύ αλλά άντεξε, πόσους χειμώνες με βαρυχειμωνιά κρύωσε αλλά δεν παραπονέθηκε, πόσους αέρηδες δυνατούς αντιμετώπισε, σε πόσες καταιγίδες και χειμαρους αντιστάθηκε, με τις βαθιές του ρίζες.
Ώσπου ήρθαν οι άνθρωποι του Δήμου Θεσσαλονίκης. Το είδαν, δροσερό, χαρούμενο, περήφανο, υγιές. Μια ζωή που μόνο πρόσφερε και πότε δεν ζήτησε. Και είπαν κόψτε το! Για να το “στολίσουμε” σε μια θλιβερή φιέστα θανάτου. Για να σηματοδοτήσουμε το ποσό φαύλοι και ασυνείδητοι είμαστε στη σχέση μας με τη φύση. Κόψτε το.
Και ήρθαν τα αλυσοπρίονα και χωρίς καμία λύπη έκοψαν το νήμα της ζωής του. Δάκρυσε το έλατο αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία. Τα παιδιά – τέρατα που μεγαλώνουμε θα μάθουν να θεωρούν δεδομένο ότι τερματίζουμε μια ζωή, ακόμη κι όταν δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από αυτό. Έτσι για την πλάκα μας, για έναν στολισμό αδειανό, για μια Ελένη (που θα λεγε κι ο ποιητής.
Κλαίω. Όχι μόνο για το δέντρο. Αλλά και για την συνεχιζόμενη, εξακολουθητική κατάντια μας…
* Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την ανακοίνωση ότι διάλεξαν ποιο 17μετρο δέντρο θα κόψουν από το βουνό “το πιο όμορφο, το πιο υγιές το πιο φουντωτό” για τον στολισμό της Αριστοτέλους και σχεδόν αμέσως κυκλοφόρησαν αυτές οι φωτογραφίες με τα σταυρωμένα δεντράκια από την Αίθουσα Μανώλη Αναγνωστάκη του Δήμου Θεσσαλονίκης. Έτσι όπως πάμε θα χρειαστεί ένα ολόκληρο κομμένο δάσος για τα μεγαλεπήβολα σχέδια του στολισμού της Θεσσαλονίκης.
** Και για να προλάβω την καραμέλα ότι στους Ταξιάρχες τα καλλιεργούν γι αυτό τον σκοπό, αυτά που καλλιεργούν, κόβονται στα δύο τρία μέτρα το πολύ και προωθούνται στις Χριστουγεννιάτικες αγορές. Ένα δέντρο 17 μέτρων στην κορυφή του βουνού δεν είναι δέντρο καλλιέργειας. Αλλά έχει κάποια σημασία; Τη στιγμή που παγκοσμίως έχει γίνει αντιληπτό ότι πρέπει να φυτεύουμε και όχι να κόβουμε δέντρα; και πρέπει να προωθηθεί η καλλιέργεια «γλαστρωμένων ελάτων» που θα πωλούνται για τις γιορτές των Χριστουγέννων σε γλάστρα με τη ρίζα και μετά θα φυτεύονται. Ας έκανε ο Δήμος Θεσσαλονίκης στολισμό με γλαστρωμένα έλατα, ας γέμιζε την Αριστοτέλους και όλες τις πλατείες, με δέντρα ζωντανά, τα οποία μετά θα χάριζε για να φυτευτούν κάπου. Το θέμα είναι πολύ απλό: έχουμε εδώ πχ το πάρκο πάνω από το άγαλμα του Βενιζέλου, κάτω από την Ρωμαϊκή Αγορά. Τεράστιο πάρκο, γεμάτο πεύκα κακοκουρεμένα, λεύκες κακοφορμισμένες και κάτι πλατάνια. Α και έναν κέδρο. Με πολύ χώρο για φυτεύσεις. Πέντε έξι έλατα να φυτευτούν σε σωστά σημεία και να τα περιποιηθούμε σε 5 – 10 χρόνια θα έχουμε ωραιότατα Χριστουγεννιάτικα δέντρα για στολισμούς. Το ίδιο και στα περισσότερα πάρκα της πόλης. Αν έπαιρναν από τον Δήμο φέτος γλαστρωμένα και τα φύτευαν στρατηγικά μετά σε κάθε γειτονιά στην Τούμπα στην Τριανδρία κτλ σε δύο τρία χρόνια θα είχε κάθε γειτονιά το Χριστουγεννιάτικο πάρκο της. Τόσο δύσκολο είναι; Να λέγαμε και μπράβο. Αλλά δυστυχώς…
