Μία ηλιόλουστη μέρα του Νοεμβρίου ο Ντομίνγκο Τσάβες, φορώντας προστατευτικά γυαλιά και έναν σωλήνα που παρέχει οξυγόνο συνδεδεμένο στο στόμα του, χώθηκε σε ένα ορυχείο χρυσού κάτω από έναν ορυζώνα στο Χοσέ Πανγκάνιμπαν, στο Καμαρίνες Νόρτε των κεντρικών Φιλιππίνων.
‘Επειτα από περίπου 40 λεπτά εργασίας στην υποθαλάσσια σήραγγα μήκους 10 μέτρων, βγήκε στην επιφάνεια κρατώντας δύο σάκους με ψήγματα χρυσού που εξόρυξε από τις λάσπες. «Ξέρω ότι είναι επικίνδυνο. Στο παρελθόν αρκετοί άνθρωποι θάφτηκαν ζωντανοί όταν υποχώρησε το φρεάτιο» λέει.
Ο Τσάβες, τριάντα επτά ετών, είναι ένας ανειδίκευτος ανθρακωρύχος, ένας από τους 300.000 παρόμοιους ανθρακωρύχους στη χώρα, μεταξύ των οποίων πάνω από 18.000 είναι γυναίκες και παιδιά που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα δουλεύοντας σκληρά σε ετοιμόρροπα και επικίνδυνα ορυχεία. Στις Φιλιππίνες παρόμοια ανθρακωρυχεία υπάρχουν στις περισσότερες επαρχίες, παράγοντας το 80% του χρυσού των Φιλιππίνων. Επιπλέον, η βιομηχανία αυτή συμβάλλει στη διαβίωση περίπου 2 εκατ. ανθρώπων στη χώρα.
Δουλεύοντας ως επί το πλείστον παράνομα, οι ανθρακωρύχοι βασίζονται σε μη ασφαλείς μεθόδους εξαγωγής, χρησιμοποιώντας υδράργυρο για να δημιουργήσουν ένα αμάλγαμα και στη συνέχεια το καίνε για να συλλέξουν τον χρυσό που «συλλαμβάνεται» από τη φλόγα. Αυτού του είδους η πρακτική όχι μόνο καταστρέφει το περιβάλλον αλλά προκαλεί και σοβαρούς κινδύνους στους ανθρακωρύχους.
Πρόσφατα, το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον διοργάνωσε ένα ενημερωτικό ταξίδι στα ορυχεία της περιοχής Καμαρίνες Νόρτε. Σε ένα υπόστεγο δίπλα σε μια σήραγγα εξόρυξης, η 60χρονη Σαρίτα Ελκάνο διηγείται ότι πριν από δέκα χρόνια πέθαναν ο αδελφός της και ένα εννιάχρονο αγόρι καθώς εισέπνευσαν υδράργυρο. Τώρα εκείνη είναι από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της μεθόδου χωρίς υδράργυρο.
Ο 20χρονος Κάρλο Έμπονα περιγράφοντας τα συναισθήματά του κάτω από τη σήραγγα εξόρυξης στην κορυφή ενός βουνού λέει ότι δεν φοβάται. «Μπορώ να δουλέψω οκτώ ώρες ημερησίως, ακόμα και χωρίς φως όταν κόβεται το ηλεκτρικό» διηγείται με μία δόση υπερηφάνειας στη φωνή του.
Εκτός από την εξόρυξη στο βουνό υπάρχει και η υποθαλάσσια εξόρυξη, η οποία περιλαμβάνει εξόρυξη μεταλλευμάτων κάτω από λασπώδεις ορυζώνες, κάτω από τη θάλασσα ή κάτω από ποτάμι. Σε αυτήν την περίπτωση οι ανθρακωρύχοι χρησιμοποιούν ένα λάστιχο συνδεδεμένο με έναν συμπιεστή ο οποίος παρέχει αέρα, επιτρέποντάς τους να αναπνέουν κάτω από το νερό για μεγάλο χρονικό διάστημα.
«Ζούμε από τα ορυχεία, είναι όμως δύσκολη και επικίνδυνη ζωή, δεν θα ήθελα τα παιδιά μου να ακολουθήσουν τα βήματά μου» λέει ο Τσάβες έπειτα από μία υποβρύχια εξόρυξη.
Για πολλούς, η εξόρυξη δεν είναι επιλογή, αλλά αναγκαιότητα — ένα από τα λίγα μέσα διαβίωσης σε ένα περιβάλλον φτώχειας από γενεά σε γενεά, χαμηλού επίπεδου εκπαίδευσης και περιορισμένων ευκαιριών απασχόλησης. Σύμφωνα όμως με τον ισχύοντα νόμο των Φιλιππίνων, όλα αυτά τα ανθρακωρυχεία στο Καμαρίνες Νόρτε και τα περισσότερα μέρη της χώρας είναι παράνομα.
Δεδομένου ότι η εθνική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να υποστηρίξει τα μεγάλα ορυχεία, τα «ερασιτεχνικά» αυτά ορυχεία δεν πρόκειται να πάρουν άδεια αν και προσπάθησαν για αυτό εδώ και χρόνια. Η χώρα εξακολουθεί να συζητά για το εάν θα τα νομιμοποιήσει ή απλώς θα τα κλείσει όλα.
Ο πρόεδρος των Φιλιππίνων Ροντρίγκο Ντουτέρτε πρόσφατα απέρριψε τη σύσταση του Συντονιστικού Συμβουλίου της Μεταλλουργικής Βιομηχανίας να άρει την απαγόρευση των επιφανειακών ορυχείων στις Φιλιππίνες που είχε επιβάλει τον Απρίλιο η πρώην γραμματέας περιβάλλοντος Ρεγγίνα Λόπεζ. Όταν η Ρεγγίνα Λόπεζ ήταν στην κυβέρνηση είχε αποφασίσει διά νόμου να κλείσουν όλα τα μικρά επιφανειακά ορυχεία στη χώρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προβούν σε μποϊκοτάζ οι τοπικές κυβερνήσεις. Σήμερα εξακολουθούν να λειτουργούν όλα αυτά τα μικρά – επικίνδυνα ορυχεία.
Προς το παρόν, η μοίρα αυτών των ανθρώπων που δουλεύουν σε αυτά τα ανθρακωρυχεία εξακολουθεί να είναι αβέβαιη.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
