Το 1974, ο γερμανός συγγραφέας Χάινριχ Μπελ γράφει το μυθιστόρημα «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ». Είναι τα χρόνια της τρομο-παράνοιας στη Γερμανία, λόγω της ένοπλης δράσης της ακροαριστερής RAF. Η ιστορία του Μπελ, που σύντομα μεταφέρεται και στη μεγάλη οθόνη, είναι λίγο-πολύ γνωστή: το γερμανικό κράτος και τα ΜΜΕ κάνουν κόλαση τη ζωή μιας νεαρής γυναίκας, μόνο και μόνο γιατί αυτή ερωτεύεται τον «λάθος άνθρωπο»: έναν άνδρα καταζητούμενο από την αστυνομία για την υπόθεση μιας ληστείας.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, το μυθιστόρημα του Μπελ επαναλαμβάνεται στην Ελλάδα με διάφορες αφορμές – από τη δίωξη της Αγγελικής Σωτηροπούλου, το 2002, μέχρι την περσινή της Εύης Στατήρη. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι διώξεις χρησιμοποιούνται ως μέσα πίεσης των διωκτικών μηχανισμών στις δίκες κατηγορουμένων για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις. Και παρά τις διαδοχικές ήττες του αστυνομο-δικαστικού τρομοσυμπλέγματος, των εμπνευστών δηλαδή αυτών των αθλιοτήτων, οι ίδιοι μηχανισμοί παραμένουν απτόητοι. Σήμερα, λοιπόν, είναι σειρά της Ηριάννας Β.Λ.. Η Ηριάννα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να περάσει τα επόμενα 13 χρόνια στη φυλακή, κατηγορούμενη για συμμετοχή στη «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Κι αυτό, με μόνα στοιχεία τη σχέση της με τον Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο (κατηγορούμενο ως μέλος της Σ.Π.Φ., που όμως αθωώθηκε πρωτόδικα και αμετάκλητα…), και ένα εύρημα DNA ποσοτικά ανεπαρκές και ποιοτικά μη αξιοποιήσιμο, όπως υποστηρίζουν ειδικοί εμπειρογνώμονες (και όπως οι ίδιοι οι Κλουζώ της Αντιτρομοκρατικής παραδέχονται ακούσια…).
Από την πρώτη προσαγωγή της, το 2011, μέχρι σήμερα, η Ηριάννα υφίσταται μια καφκικού τύπου στοχοποίηση, γιατί στάθηκε δίπλα στο σύντροφό της και δεν αποκήρυξε τις σχέσεις της. Όμως η Ηριάννα δεν είναι μόνη της. Ενόψει της εκδίκασης της αίτησης αναστολής που έχει υποβάλει η ίδια, ένας αστερισμός κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων, κινήσεων και πολιτών έχει κινητοποιηθεί για να αποτρέψει το αδιανόητο. Θέλουμε να ενώσουμε τη φωνή μας με όλους και όλες αυτές: για την ελευθερία της Ηριάννας, γιατί η αγάπη και η αλληλεγγύη είναι αυτά που κάνουν τη ζωή να αξίζει, κι όχι τεκμήρια ενοχής. Και γιατί επιτέλους, αξίζουμε κάτι καλύτερο ως κοινωνία από το θρίαμβο του εγωισμού, του χαφιεδισμού και του αστυνομο-τρόμου.
Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, 22. 6.2017
