Η ιστορία έχει δώσει τις απαντήσεις της σε όλα όσα έχουν συμβεί και τον έχει δώσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Αναπόφευκτα, και ευτυχώς, η αλήθεια που προκύπτει από τις απαντήσεις αυτές είναι πάντοτε ιστορική και συγκεκριμένη. Αν ρωτούσαμε την ιστορία, ποιος έπαιξε τον πιο σκοτεινό και επικίνδυνο ρόλο στις σελίδες της θα μας έδινε ένα και μόνο όνομα: Σοσιαλδημοκρατία. Από τα τέλη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και τις μέρες μας όχι απλά μπαίνει ως εμπόδιο στη δράση των επαναστατικών κινημάτων αλλά ταυτοχρόνως, αδυνατεί να αντισταθεί σε κάθε φαινόμενο που οδηγεί στην εκμετάλλευση.
Ο θεωρητικό λόγος της Σοσιαλδημοκρατίας ήταν αυτός που στη Γερμανία του μεσοπολέμου συσκότιζε παρά αποσαφήνιζε την ουσία του φασισμού. Η πρακτική της ήταν αυτή που παρεμπόδισε και στο τέλος τσάκισε την ενωμένη αντιφασιστική δράση των λαϊκών στρωμάτων και των ηγετών τους. Τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, την σκότωσαν τα Φράικοροπς του σοσιαλδημοκράτη Έμπερτ. Την παρέδωσαν σε ένα μανιασμένο πλήθος που την χτύπησε μέχρι θανάτου στο κεφάλι και μετά την πέταξαν σε ποτάμι. Κάπως έτσι στρώθηκε το κόκκινο χαλί για να περπατήσει πάνω το Γ’ Ράιχ. Η σοσιαλδημοκρατία ήταν αυτή που υπηρέτησε με τον πιο ιδανικό τρόπο τον ψυχροπολεμικό κλίμα και την άνθηση του καπιταλισμού στην δυτική Ευρώπη, βαφτίζοντας το κεφάλαιο Εθνικό.
Όπου όμως ο σοσιαλισμός, ο πραγματικός σοσιαλισμός και όχι οι δήθεν τρίτοι δρόμοι του, είναι απλώς συνθετικά και δεν αποτελούν το όλον ενός όρου, τότε γεννιούνται παιδιά ερμαφρόδιτα που φέρνουν μόνο την καταστροφή. Όπου κατάφερε πάντως να σταθεί στα πόδια της με κάποια αξιοπρέπεια , το έκανε χάρη στην προσωπική ικανότητα κάποιων ηγετών της, που είχαν το θάρρος να εκφράσουν έναν διαφορετικό λόγο και κυρίως να μπουν σε μία διαφορετική πρακτική. Δεν μακροημερεύουν οι άνθρωποι αυτοί. Τους σκοτώνουν. Όπως ακριβώς έκαναν και με τον ηγέτη της σοσιαλδημοκρατίας , τότε πρωθυπουργό της Σουηδίας, Ούλοφ Πάλμε. Μεσάνυχτα 28ης Φλεβάρη 1986, ο Πάλμε επιστρέφει με τη σύζυγό του στο σπίτι τους μετά από έξοδο στον κινηματογράφο. Ένας άγνωστος τους πυροβολεί. Η σύζυγος του Πάλμε, Λίσμπετ θα τραυματιστεί αλλά θα ζήσει τελικά. Ο Ούλοφ Πάλμε θα οδηγηθεί και αυτός στο νοσοκομείο, αλλά είναι ήδη νεκρός…
Ο Ούλοφ Πάλμε γεννήθηκε στο Ουστερμάλμ, στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, στις 30 Ιανουαρίου του 1927. Γιος μιας μεγαλοαστικής οικογένειας με έντονο το στοιχείο του Λουθηρανισμού και με αριστοκρατικές ρίζες. Ο πατέρας του, ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, γιος με τη σειρά του της βαρόνης Hanna Maria von Born-Sarvilahti, απόγονος του Βασιλιά Φρειδερίκου της Δανίας. Η μητέρα του είχε ρωσικές ρίζες. Η καταγωγή της ήταν από τη βαλτική. Είχε φτάσει στη Σουηδία από τη Ρωσία ως πρόσφυγας στα 1915. Ο προπάππους της Ελισάβετ, ο Johann Melchior von Knieriem είχε χριστεί ευγενής από τον ίδιο τον τσάρο Αλέξανδρο Α ‘της Ρωσίας το 1814. Όλα αυτά τα αναφέρουμε φίλες και φίλοι για να αντιληφθούμε παρέα όλο αυτό το περιβάλλον αριστοκρατίας μέσα στο οποίο θα γεννηθεί και θα μεγαλώσει ένα παιδί το οποίο, κάποια στιγμή θα κάνει τον γύρω των ΗΠΑ με ότοστοπ. Φιλάσθενος από πιτσιρικάς ο Όλοφ ουσιαστικά δημοτικό σχολείο πήγε στο σπίτι του με τη βοήθεια δασκάλων. Ήταν παιδί που μελετούσε και ήδη μέχρι τα 17 του ήξερε γερμανικά και αγγλικά ενώ φοίτησε στο γυμνάσιο ελευθέριων τεχνών Sigtuna. Έκανε τη θητεία του ως έφεδρος αξιωματικός του πυροβολικού και αμέσως μετά χάρη σε υποτροφία που είχε από το πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης βρέθηκε στο Οχάιο των ΗΠΑ, όπου σπούδασε τις ελευθέριες τέχνες, δηλαδή, γεωμετρία, γραμματική, ποίηση, ρητορική και ηθική φιλοσοφία. Η Αμερική ήταν μεγάλο σχολείο για το Πάλμε.
Τα φοιτητικά χρόνια
Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων στο πανεπιστήμιο, αναμείχθηκε με τα φοιτητικά πολιτικά πράγματα, δουλεύοντας με την Σουηδική Εθνική Ένωση Φοιτητών ενώ όπως σας είπα και νωρίτερα, γύρισε τη χώρα με ότοστοπ, βλέποντας και την άλλη πλευρά του λεγόμενου αμερικανικού ονείρου. Είδε τις κοινωνικές διαφορές και τις αδικίες. Είδε τις τουαλέτες να χωρίζονται σε λευκών και μαύρων. Επιστρέφοντας στην Στοκχόλμη ο Πάλμε εγγράφεται εκ νέου στο πανεπιστήμιο αυτή τη φορά για να σπουδάσει νομική, ενώ το 1949 γίνεται και μέλος του Σουηδικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος . Ήδη το 1947 θα κάνει κάτι που θα τον σημαδέψει. Παρακολούθησε έναν πολιτικό διάλογο σχετικό με τους φόρους μεταξύ του σοσιαλδημοκράτη Ernst Wigforss, του συντηρητικού Jarl Hjalmarson και του Φιλελεύθερου Elon Andersson; Ο νεαρός τότε Ούλοφ είχε πια πειστεί με ποιους θέλει να είναι. Τι ήταν αυτό όμως που θα κάνει την σοσιαλδημοκρατική ματιά του πιο ριζοσπαστική σε σχέση με τους προκατόχους του; Άλλο ένα ταξίδι. Αυτό που θα κάνει το 1953 σε Κευλάνη, Ταϊλάνδη, Σιγκαπούρη, Ινδονησία και Ιαπωνία. Σε χώρες που τα παιδάκια ακόμη δουλεύουν 16 ώρες στις φυτείες, που ακόμη πωλούνται για πορνεία και πάει λέγοντας. Ο Πάλμε είχε πειστεί πως ο καπιταλισμός δεν είναι στοργή αλλά εκμετάλλευση. Το 1953 ο Πάλμε προσελήφθη από τον τότε σοσιαλδημοκράτη Πρωθυπουργό Τάγκε Ερλάντερ για να δουλέψει στη γραμματεία του. Από το 1955 ήταν μέλος της διοικητικής ομάδας της Σουηδικής Σοσιαλδημοκρατικής Συνομοσπονδίας Νεολαίας και το 1958 εξελέγη μέλος στο κοινοβούλιο. Βασικά χαρακτηριστικά της διακυβέρνησης των σοσιαλδημοκρατών στη Σουηδία, αδιάκοπα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν οι καινοτομίες στη νομοθεσία, η ενδυνάμωση των ενόπλων δυνάμεων και η ουδετερότητα της χώρας, σε μια εποχή μάλιστα σκληρού ψυχρού πολέμου. Η Σουηδία ήταν μέλος του ΟΗΕ από το 1946 όχι όμως και του ΝΑΤΟ.
Το σουηδικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα
Από τη γέννησή του ακόμα, το 1889, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της της Σουηδίας επέλεξε να συνδυάσει τον ιδεαλισμό με τον πραγματισμό. Υιοθετώντας τη χαρακτηριστική στάση του δημοκρατικού αναθεωρητισμού, αποστασιοποιήθηκε, χωρίς να απορρίψει τον μαρξισμού, και αποδέχθηκε τη δημοκρατία ως συστατικό στοιχείο της ταυτότητας και των στόχων του. Αποδέχθηκε επίσης τη διαταξική συνεργασία. Αρνήθηκε να καλλιεργήσει για τον εαυτό του την εικόνα ενός αποκλειστικά εργατικού κόμματος. Και αφιερώθηκε από νωρίς στο μεταρρυθμιστικό έργο με στόχο να μετατρέψει τη Σουηδία στο «σπίτι του λαού», όπως ήταν ένα παλιό σύνθημά του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως το Σουηδικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα υπήρξε το πιο ειλικρινές της Ευρώπης, στο επίπεδο των διακηρύξεων, και έμεινε ως ένα πολύ μεγάλο βαθμό πιστό σε αυτές.
Σε άλλα μέρη της Ευρώπης η ιδέα της διαταξικής συνεργασίας αποτέλεσε, δυστυχώς, ένα από τα θεμέλια στα οποία οικοδομήθηκαν φασιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα. Στη Σουηδία, η συνεργασία αυτή, μετατράπηκε στο κοινό όραμα ενός εθνικού σπιτικού όπου θα υπήρχαν «ισότητα, έγνοια, συνεργασία και αλληλοβοήθεια», με το κράτος να ασκεί μερικό οικονομικό έλεγχο, αξιοποιώντας τον υλικό πλούτο και τις τεχνολογικές προόδους που έφερνε ο καπιταλισμός αλλά θέτοντας ωστόσο απαράβατα όρια στις ανεξέλεγκτες συνέπειες της ελεύθερης αγοράς. Από το 1963 και μετά ο Ούλοφ Πάλμε ήταν διορισμένος σε διάφορες κυβερνητικές θέσεις. Το 1965 γίνεται υπουργός μεταφορών και επικοινωνιών και το 1967 γίνεται υπουργός Παιδείας, όπου εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με τους αριστερούς φοιτητές οι οποίοι αντιδρούν στην αμφιλεγόμενη πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση. Ο Πάλμε, επιλέγει την πολιτική του διαλόγου και μεταβαίνει στην κατάληψη της Φοιτητικής Λέσχης της Στοκχόλμης όπου και προσπαθεί να τους πείσει για τα οφέλη της μεταρρύθμισης. Όταν ο ηγέτης του κόμματος Τάγκε Ερλάντερ παραιτήθηκε το 1969, ο Πάλμε εξελέγη ομοφώνως ως ο νέος ηγέτης από το συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και διαδέχτηκε τον Ερλάντερ ως πρωθυπουργός.
Η ριζοσπαστική ατζέντα
Αναλαμβάνοντας την πρωθυπουργία ο Πάλμε περιέγραψε σε μία ομιλία του με τρόπο απλό την πολιτική που σκόπευε να ακολουθήσει: «H σούπα» είπε «δεν τρώγεται τόσο καυτή όσο είναι όταν μαγειρεύεται» εγκαινιάζοντας για πολλούς μια ριζοσπαστική ατζέντα με την οποία στόχευε να μπολιάσει τον πολιτικό διάλογο στη χώρα του. Πρωθυπουργός πλέον, παρέμενε αφοσιωμένος στα ιδεώδη της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ειρήνης για τα οποία πάλευε ως νέος. Με την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Πάλμε προώθησε ταχύτατα προοδευτικές κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που απέβλεπαν στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των φτωχότερων στρωμάτων του πληθυσμού. Εφάρμοσε δικαιότερη εισοδηματική πολιτική. Μερίμνησε για την αναμόρφωση του συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων και παροχών και ενίσχυσε τον πολιτισμό και την επιστημονική έρευνα. Στα φιλολαϊκά κοινωνικά μέτρα της κυβέρνησης Πάλμε εντάσσεται και η πολιτική της απέναντι στους μετανάστες από φτωχές χώρες οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί και εργάζονταν στη Σουηδία αναζητώντας καλύτερη τύχη. Με τα μέτρα αυτά επιτεύχθηκε η ενσωμάτωση των μεταναστών στη σουηδική κοινωνία, με την παραχώρηση πλήρων πολιτικών δικαιωμάτων και την παράλληλη καταπολέμηση οποιωνδήποτε ρατσιστικών τάσεων.
Στις διεθνείς σχέσεις χάρη στη δράση του Πάλμε η Σουηδία βγήκε από την ιστορική απομόνωσή της. Ο Πάλμε τάχθηκε αναφανδόν κατά της αμερικανικής ανάμειξης στον πόλεμο του Βιετνάμ, κατά της σοβιετικής επέμβασης στην Τσεχοσλοβακία και υπέρ των αφρικανικών απελευθερωτικών κινημάτων, στα οποία προσέφερε άμεση και έμπρακτη βοήθεια. Για τον Πάλμε η Δημοκρατία και η Ελευθερία δεν ήταν απλά συνθήκη ικανή αλλά αναγκαία για τη θεμελίωση μιας δίκαιης κοινωνίας χωρίς παρίες και πολίτες τρίτης κατηγορίας. H κυβέρνηση Πάλμε την περίοδο αυτή μάλιστα χορήγησε πολιτικό άσυλο σε πολλούς πολιτικούς πρόσφυγες από διάφορες χώρες, μεταξύ των οποίων Αμερικανοί που δεν ήθελαν να πολεμήσουν στο Βιετνάμ αλλά και Έλληνες πολέμιους της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Θαρραλέος επικριτής της επιθετικής πολιτικής των ΗΠΑ, ο Πάλμε παρομοίασε τον βομβαρδισμό του Ανόι από τους Αμερικανούς με τον βομβαρδισμό της Γκερνίκα από τους Γερμανούς κατά τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Όταν νεαροί αριστεροί στη Στοκχόλμη πέταξαν αβγά στον Αμερικανό πρεσβευτή, οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες έφτασαν σε τέτοιο σημείο έντασης ώστε ο πρόεδρος Νίξον δήλωσε ότι ο Σουηδός πρεσβευτής δεν ήταν πλέον ευπρόσδεκτος στην Ουάσιγκτον. Δεν ήταν μόνο η οξεία κριτική του Πάλμε. Η οικονομική και πολιτική ενίσχυση του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου ενάντια στο ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής, η στήριξη των Παλαιστινίων και της οργάνωσης τους, της PLO καθώς και η επίσημη συνάντηση του με τον Φιντέλ Κάστρο, τον καθιστούσαν ανεπιθύμητο για τους Αμερικανούς. Παρά την εχθρότητα που εισέπραξε όμως ο σοσιαλιστής Πάλμε δεν μείωσε το ριζοσπαστισμό του. Αντίθετα, η κατάσταση με τις ΗΠΑ βελτιώθηκε μόνο μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Βιετνάμ.
Παρόλα αυτά, το 1976, ύστερα από 44 χρόνια συνεχούς παραμονής στην εξουσία, οι σοσιαλδημοκράτες έχασαν τις εκλογές και στη Σουηδία σχηματίστηκε κεντροδεξιά κυβέρνηση. H δραστηριότητα του Πάλμε στη διεθνή σκηνή εντάθηκε τότε ακόμη περισσότερο.
Η ανανέωση της εικόνας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς
Μαζί με τον Βίλι Μπραντ και τον Μπρούνο Κράισκι ο Πάλμε βοήθησε στην ανανέωση της εικόνας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, της οποίας διετέλεσε αντιπρόεδρος. Εργάστηκε ως μέλος της Επιτροπής Μπραντ για τα προβλήματα Βορρά – Νότου και ως πρόεδρος της Επιτροπής Πάλμε για την Κοινή Ασφάλεια. Το 1980 ανέλαβε το δύσκολο έργο του μεσολαβητή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στον πόλεμο Ιράν – Ιράκ επισκεπτόμενος αρκετές φορές την περιοχή για συνομιλίες με τους ηγέτες των εμπολέμων. Ταυτόχρονα, σε διεθνές επίπεδο ενέτεινε με τις προσπάθειές του την προάσπιση της ειρήνης και τον τερματισμό του εξοπλιστικού ανταγωνισμού ανάμεσα στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, το ανατολικό και το δυτικό αναλαμβάνοντας συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Έτσι, έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην πρόταση για δημιουργία αποπυρηνικοποιημένων ζωνών στην Ευρώπη και πήρε μέρος στην Πρωτοβουλία των Εξι, η οποία αποσκοπούσε στη διαφύλαξη της διεθνούς ειρήνης και στον αφοπλισμό μαζί με την Ιντιρα Γκάντι, τον πρόεδρο της Αργεντινής Ραούλ Αλφονσίν, του Μεξικού Μιγκέλ ντε λα Μαντρίντ, της Τανζανίας Τζούλιους Νιερέρε και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Με το πέρασμα του χρόνου ο Πάλμε ήξερε πως είχε απέναντι του πολλούς εχθρούς. Η δεξιά παρένθεση στη Σουηδία θα κρατούσε έξι χρόνια. Το 1982 οι σοσιαλδημοκράτες με επικεφαλής τον Πάλμε επανέρχονται στην εξουσία με τον Σουηδό πρωθυπουργό να συνεχίζει την ίδια πολιτική. Η φορολογία στη χώρα του βορρά είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης ωστόσο οι υψηλού επιπέδου κοινωνικές παροχές είναι αξεπέραστες. Μόνο με το κιάλι τις έβλεπαν οι “συντροφοι” του νότου. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι, ωστόσο, κυρίως στο εσωτερικό τον κατηγορούν ως φιλοσοβιετικό που δεν προστατεύει τα συμφέροντα της Σουηδίας. Ο ίδιος κανονίζει να επισκεφτεί τη Μόσχα για να συζητήσει μια σειρά από μαχητικά θέματα, συμπεριλαμβανομένων των υποτιθέμενων Σοβιετικών υποβρύχιων εισβολών στα Σουηδικά ύδατα. Δεν θα προλάβει.
Παραμένει ανεξιχνίαστη η δολοφονία
Το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 1986 η Σουηδία «πάγωσε». Ο Ούλοφ Πάλμε ο οποίος επέστρεφε στο σπίτι του με τη σύζυγό του μετά από νυχτερινή έξοδο σε κινηματογράφο πυροβολείται δύο φορές στο στομάχι στον κεντρικό δρόμο Σβεαβέγκεν της Στοκχόλμης. Στην πλάτη θα δεχτεί τις σφαίρες η σύζυγός του. Ένας οδηγός ταξί χρησιμοποίησε τον ασύρματοτου και κάλεσε τις Αρχές. Αμέσως σήμανε συναγερμός. Δύο νεαρά κορίτσια που κάθονταν στο αυτοκίνητό τους έσπευσαν να βοηθήσουν τον πρωθυπουργό. Ένα ασθενοφόρο μετέφερε τον Πάλμε στα επείγοντα αλλά άφησε την τελευταία του πνοή στη διαδρομή. Η σύζυγός του τραυματίστηκε ελαφρά και ανάρρωσε γρήγορα. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά από τις Αρχές, ο δολοφόνος δραπέτευσε προς τα ανατολικά, στη διασταύρωση Τουννελγκάταν και έπειτα εξαφανίστηκε. Η σύζυγος του τότε πρωθυπουργού αναγνώρισε τον δράστη στο πρόσωπο του Κρίστερ Πέτερσον, ενός ναρκομανή με βεβαρυμένο ποινικό μητρώο. Όμως ο Πέτερσον αθωώθηκε στο εφετείο ελλείψει στοιχείων και σήμερα δεν βρίσκεται στη ζωή. Κανείς δεν πίστεψε ποτέ πως τον Πάλμε τον σκότωσε ο μακαρίτης πια Πέτερσον. Αλήθεια, ποιος τον σκότωσε; Πλέον η δολοφονία του Πάλμε συγκρίνεται με αυτή του προέδρου Κένεντι το 1963 και αποτελεί μια από τις μεγάλες ανεξιχνίαστες εγκληματικές ενέργειες του 20ου αιώνα. Η πράξη αυτή καθεαυτή ήταν φυσικά ένα τεράστιο σοκ», λέει ο Τόμας Λάντεγκαρντ, συγγραφέας του βιβλίου «Η δολοφονία Πάλμε». «Αλλά το τραύμα συνίσταται στο ότι η υπόθεση δεν διαλευκάνθηκε ποτέ». Μάλιστα μετά τη δολοφονία οι αρχές της χώρας κατήργησαν ακόμη και την παραγραφή για ανάλογα αδικήματα. Κάθε τόσο τα ΜΜΕ εμφανίζουν κάποιο στοιχείο ή έναν μάρτυρα και αμέσως συγκαλείται η ομάδα Πάλμε, αποτελούμενη από έξι αστυνομικούς, που μέχρι και σήμερα επεξεργάζονται τους φακέλους.
Ένταση προκλήθηκε τα περασμένα Χριστούγεννα όταν έκανε την εμφάνισή του ένα περίστροφο, τύπου Smith & Wesson. Είναι το φονικό όπλο, αναρωτήθηκαν αμέσως οι αρμόδιοι; Ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Λέιφ Πέρσον, που έχει κάνει έρευνα για τηλεοπτική εκπομπή, ήρθε σε επαφή με τον αποστολέα, αλλά γρήγορα διαπιστώθηκε ότι δεν επρόκειτο για το όπλο με το οποίο σκοτώθηκε ο Πάλμε. Τα πράγματα ενέπλεξε ακόμη περισσότερο το γερμανικό περιοδικό Focus που ισχυρίστηκε πως τον Πάλμε σκότωσαν Σέρβοι αυτονομιστές προκειμένου να ενοχοποιήσουν τους Κροάτες ενόψει του εμφυλίου πολέμου. Και το γερμανικό κόλπο έπεσε όπως αντιλαμβάνεστε στο κενό. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Deutse Welle tη νύχτα της δολοφονίας η σουηδική αστυνομία κινήθηκε χαοτικά. Δεν απέκλεισε εγκαίρως τον τόπο σε βαθμό τους κάλυκες να τους βρουν και να τους παραδώσουν περαστικοί. Εκατοντάδες στοιχεία δεν εξετάστηκαν ακόμη κι ένα χρόνο μετά, ενώ το σκίτσο του καταζητούμενου που δόθηκε στη δημοσιότητα προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση.
Η συνωμοσιολογία για τον θάνατό του έχει ξοδέψει χρόνο και μελάνι σε όποιον βάλθηκε να ασχοληθεί με την υπόθεση. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η δολοφονία του ήταν εντολή του PΚΚ, κάποιοι άλλοι πίστεψαν ότι το έκαναν έμποροi όπλων ενώ πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ήταν έργο ακροδεξιών της σουηδικής αστυνομίας.
Η σουηδική σοσιαλδημοκρατία μετά τον Πάλμε βάδισε και βαδίζει το δρόμο της συναίνεσης και όχι της ρήξης, ακολουθώντας αν θέλετε τον πραγματικό της δρόμο και όχι αυτόν του Πάλμε.
